Hayatımın uykusuz gecelerle dolu bir dönemi daha başladı. Uyuyamama sebebimi biliyorum; kendimce bir işe kalkıştım. İşin doğası gereği ağır ilerliyor, 3-4 ayı bulur neticelenmesi. Gündüzleri iş, güç derken geçiyor vakit. Akşam da televizyon, bilgisayar başı, hatta gene biraz iş şeklinde oyalayabiliyorum beyni. Ama yatağa kafayı koyunca tilkiler mesaiye başlıyor.
Akşamları bir yudum alkol almak biraz rahatlatıyor gerçi. Ama onu da alışkanlık yapmasın diye inadına içmiyorum. Belki haftada bir.
Benzeri süreçlerden 2011 baharı ve 2012 yazında da geçmiştim. Biliyorum yaşayacaklarımı. Sadece kötü değil; olumlu yanları da var. Bir kere kilo vereceğim, o kesin. Şimdiden 90'ın altı gözüktü bile. Bir de son derece üretken olacağım. Beynin arka planda yoğun çalışması, rutin işlerde de daha randımanlı sonuçlara yol açıyor.
Yatakta yanımda bilgisayar; genel kültürüm artıyor. 2010'da Doctor Who 5 sezon birden hatmetmiştim. 2012 yazı History Channel'ın The Universe belgeselinin 8 sezonunu gördü. 2014 maceramda Through The Wormhole sezon 4 bitti; dün itibarı ile Curiosity'ye başladım. Kitapları saymıyorum bile.
Bu tür olayları tek yaşayanın ben olmadığımın farkındayım. Bir arkadaşımın da benzer bir süreçten geçişine şahit olmuştum. Elimden geldiğince destek olmaya çalışmıştım o zaman. İnsanın kendi kafasında çözmesi lazım bazı şeyleri gerçi ama yine de birilerinin desteğini hissetmek güzel olsa gerek. Kimsenin yapabileceği bir şey olduğundan değil de, işte... Çok şükür ki aile var. Hele ki Emre. Haftasonları beni bir nevi şarj ediyor; ondan aldığım güçle haftanın kalanını çıkartabiliyorum. Cuma akşamları tam tükeniyorum derken, Cumartesi sabahını kurtarıyor keratanın varlığı.
O zaman da söylemiştim arkadaşıma; hepsi bitecek. Üstüne de yıllar geçecek ve geriye dönüp baktığımızda "ben üstesinden geldim" demenin hazzını yaşayacağız. Bilincim bunu bana söylüyor ama... Yüreğim gümbür gümbür, içim kıpır kıpır, karnımda bir burkulma.
Hoşgeldin 2014 baharı.
 |
| Resim temsilidir; bütün bu olanlar kafamda saç çıkartmadı. |
Benzeri süreçlerden 2011 baharı ve 2012 yazında da geçmiştim. Biliyorum yaşayacaklarımı. Sadece kötü değil; olumlu yanları da var. Bir kere kilo vereceğim, o kesin. Şimdiden 90'ın altı gözüktü bile. Bir de son derece üretken olacağım. Beynin arka planda yoğun çalışması, rutin işlerde de daha randımanlı sonuçlara yol açıyor.
Yatakta yanımda bilgisayar; genel kültürüm artıyor. 2010'da Doctor Who 5 sezon birden hatmetmiştim. 2012 yazı History Channel'ın The Universe belgeselinin 8 sezonunu gördü. 2014 maceramda Through The Wormhole sezon 4 bitti; dün itibarı ile Curiosity'ye başladım. Kitapları saymıyorum bile.
Bu tür olayları tek yaşayanın ben olmadığımın farkındayım. Bir arkadaşımın da benzer bir süreçten geçişine şahit olmuştum. Elimden geldiğince destek olmaya çalışmıştım o zaman. İnsanın kendi kafasında çözmesi lazım bazı şeyleri gerçi ama yine de birilerinin desteğini hissetmek güzel olsa gerek. Kimsenin yapabileceği bir şey olduğundan değil de, işte... Çok şükür ki aile var. Hele ki Emre. Haftasonları beni bir nevi şarj ediyor; ondan aldığım güçle haftanın kalanını çıkartabiliyorum. Cuma akşamları tam tükeniyorum derken, Cumartesi sabahını kurtarıyor keratanın varlığı.
O zaman da söylemiştim arkadaşıma; hepsi bitecek. Üstüne de yıllar geçecek ve geriye dönüp baktığımızda "ben üstesinden geldim" demenin hazzını yaşayacağız. Bilincim bunu bana söylüyor ama... Yüreğim gümbür gümbür, içim kıpır kıpır, karnımda bir burkulma.
Hoşgeldin 2014 baharı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder