İstanbul'da Emre'yi aldığım her sabah "450 km.mi? Hıh...!" etiketiyle bir fotoğraf çekiyoruz Emre ile. Hemen hemen aynı poz, aynı mekan. Ama benim de, daha da önemlisi Emre'nin de gözünde aynı heyecan, aynı ışıltı.
Çok zor uzak olmak. Haftada iki gün görüşmek zaten zordu, şimdi bir de uzaklığın zorluğu girdi. Artık "evimiz"de olamamanın, dışarıların zorluğu girdi.
Yine de Allah'a şükür, imkanlarım müsait, her hafta sonu gidebiliyorum İstanbul'a. Tüm sevenlerimiz sağolsun, bir sürü evlerimiz var şimdi İstanbul'da da.
Tek amacım, o fotoğraflarda Emre'nin yüzündeki ışıltıyı söndürmemek. Sönmediğini görmek için de her hafta çekiyorum. Her hafta koyuyorum Facebook'a.
Ve sağ olun. O fotoğrafların altına güzel sözler yazıyorsunuz. Beni ayakta tutuyor. Ne kadar değerli, inanın anlatmak zor.
Eylemlerimiz sürecek.
Çok zor uzak olmak. Haftada iki gün görüşmek zaten zordu, şimdi bir de uzaklığın zorluğu girdi. Artık "evimiz"de olamamanın, dışarıların zorluğu girdi.
Yine de Allah'a şükür, imkanlarım müsait, her hafta sonu gidebiliyorum İstanbul'a. Tüm sevenlerimiz sağolsun, bir sürü evlerimiz var şimdi İstanbul'da da.
Tek amacım, o fotoğraflarda Emre'nin yüzündeki ışıltıyı söndürmemek. Sönmediğini görmek için de her hafta çekiyorum. Her hafta koyuyorum Facebook'a.
Ve sağ olun. O fotoğrafların altına güzel sözler yazıyorsunuz. Beni ayakta tutuyor. Ne kadar değerli, inanın anlatmak zor.
Eylemlerimiz sürecek.
