Bugün 5 Mayıs 2014. Bu sefer de kısmet oldu gelmek kazasız belasız. En son 29 Ekim 2013 sabahı ayrılmıştım buradan; neredeyse 6 ay olmuş. Balkondan oturup da manzaraya bakınca sanki zaman hiç geçmemiş gibi. Üç aşağı, beş yukarı aynı görüntü tam 29 yıldır.
Gözlerimi dikip de bakınca karşı kıyılara, zaman buralara uğramıyor gibi geliyor. Kısa bir anlığına dahi olsa unutuyorum dün olanları, yarın bekleyenleri. Sadece şu an burada olmanın mutluluğu basıyor üstüme. Ve kim bilir, kaçıncı kez aynı pozu çekiyorum, önümde Boyalık koyu, balkondan manzara.
Poz aynı ama pozu çeken fotoğraf makineleri değişti zaman içinde. 35 mm. film kullanan makinelerden dijitallere geçti önce. Son birkaç senedir cep telefonu ile çekmek yetiyor bana.
Ve tabi sadece makineler değil o değişen. Makineyi tutan eller de değişti. Ben manzarayı seyrederken, on yedi yaşında bir yeni yetmeden kırk altı yaşındaki bu adama geçişi seyretti bu manzara da. Kafamda kaç kişiler, ne düşünceler, ne beklentiler, ne ümitler gördü burası. Çok uzağa gitmeden bakıyorum, geçem Ekim’de geldiğimde hayatımda kimler vardı, kiminle Facebook’tan saatlerce mesajlaşıyordum, kimi özlüyordum, kime kızıyordum diye. Emre dışında hiç biri kalmamış neredeyse. Bu son altı aysa, 29 yılı düşünüyorum bir.
Sonra tekrar kafamı kaldırıyorum ve önüme bakıyorum. Deniz hafif dalgalı, tatlı bir rüzgar esiyor. 6 ay önce de böyleydi, 1 yıl önce de… 5 yıl, 10 yıl, çok yıl önce de. Manzaraya bakınca, zaman durmuş gibi geliyor sanki.
Zaman bir yanılsamaysa, ben burada yanılmak istiyorum. Bir de aklımı, kalbimi, kendimi yanıltabilsem.
Gözlerimi dikip de bakınca karşı kıyılara, zaman buralara uğramıyor gibi geliyor. Kısa bir anlığına dahi olsa unutuyorum dün olanları, yarın bekleyenleri. Sadece şu an burada olmanın mutluluğu basıyor üstüme. Ve kim bilir, kaçıncı kez aynı pozu çekiyorum, önümde Boyalık koyu, balkondan manzara.
 |
| Balkondan manzara, 2014 version #1 |
Ve tabi sadece makineler değil o değişen. Makineyi tutan eller de değişti. Ben manzarayı seyrederken, on yedi yaşında bir yeni yetmeden kırk altı yaşındaki bu adama geçişi seyretti bu manzara da. Kafamda kaç kişiler, ne düşünceler, ne beklentiler, ne ümitler gördü burası. Çok uzağa gitmeden bakıyorum, geçem Ekim’de geldiğimde hayatımda kimler vardı, kiminle Facebook’tan saatlerce mesajlaşıyordum, kimi özlüyordum, kime kızıyordum diye. Emre dışında hiç biri kalmamış neredeyse. Bu son altı aysa, 29 yılı düşünüyorum bir.
Sonra tekrar kafamı kaldırıyorum ve önüme bakıyorum. Deniz hafif dalgalı, tatlı bir rüzgar esiyor. 6 ay önce de böyleydi, 1 yıl önce de… 5 yıl, 10 yıl, çok yıl önce de. Manzaraya bakınca, zaman durmuş gibi geliyor sanki.
Zaman bir yanılsamaysa, ben burada yanılmak istiyorum. Bir de aklımı, kalbimi, kendimi yanıltabilsem.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder